Manyara park

Woensdag, 19 november 2014
Flamingo’s en boomklimmende leeuwen in Lake Manyara NP
Manyara Wildlife Lodge ( bed & breakfast)

Standaard loopt onze wekker om half zes af, maar vanmorgen worden we voor die tijd gewekt door waarschijnlijk bouwvakkers, die het dak van het hotel aan het repareren zijn. We beginnen vroeger dan gepland aan ons morgenritueel, gemakkelijk zittende kleren uitzoeken, een kattenwasje en de koffers weer rangschikken. Vandaag rijden we via Arusha naar het Lake Manyara National Park. Het is een van de mooiste en interessantste parken van het land, maar veel bezoekers rijden in hun haast het park voorbij. Ondanks dat het park maar 330 km² groot is, leven er een groot aantal dieren. Tweederde van het park bestaat uit water, de rest is een dunne strook land dat is ingeklemd tussen het meer en de rotsen. Het park is alleen te bereiken via vrijwel onbegaanbare wegen. Voordat we richting het park rijden, gaan we eerst nog in Arusha geld wisselen. In een hotel vlakbij het kantoor van Matoke, krijgen we de briefing voor de komende dagen in Arusha. De komende dagen bevinden onze lodges zich rondom, of middenin de nationale parken. Er wordt ons op het hart gedrukt, dat we genoeg water moeten inslaan. Onderweg zullen er weinig gelegenheden zijn om boodschappen te doen. Bij een supermarkt slaan we water in, en vergeten natuurlijk niet een lekker drankje mee te nemen voor de avonden. Ons eerste gedeelte van de reis, zijn we nauwelijks aan een drankje toegekomen. We rijden langs de sloppenwijk van Arusha. Gerald, onze chauffeur vertelt ons, dat je hier beter niet doorheen kunt wandelen. Er is veel corruptie en criminaliteit. De straten zijn zo smal, dat er geen politie doorheen kan. Ook deze groep mijdt deze wijken. De straten zijn bezaaid met straatvuil. Door de hevige regen, is het vuil van hoger gelegen dorpen met de stroom water mee gestroomd. Gerald wijst ons op de koffieplantages langs de kant van de weg. In Arusha wordt vooral Arabische koffie geteeld. De koffieplanten vegeteren in de schaduw van de bomen die tussen de planten staan. De weg die we berijden gaat via de Serengeti, langs het Victoriameer naar Nairobi. In Tanzania leven meer stammen dan in elk ander Afrikaans land, en leven islam, christendom en oude animistische culturen vreedzaam naast elkaar. De Maasai zijn pas kort geleden in Tanzania aangekomen. Aan het begin van de 19de eeuw staken ze, nadat ze door de Rift Valley waren getrokken, de huidige grens met Kenia over. Polygamie is nog steeds gebruikelijk in de Maasai samenleving. Iedere vrouw heeft haar eigen huis, waar ze met haar kinderen in woont. De huizen worden bij elkaar gebouwd in een kraal. De gemeenschap wordt geleid door raden voor jeugdigen, vrouwen, mannen en ouderen, waarbij de mannen de beslissende rol hebben. Menig conflict wordt door de raden besproken en opgelost. Gerald wijst ons op een dorp in de verte. Het hoofd van het dorp heeft 43 vrouwen, en meer dan 100 kinderen. Omdat zijn gezin zo groot is, heeft hij een eigen schooltje gebouwd, waar zijn kinderen onderricht worden. Teken, dat deze man wel erg rijk moet zijn, en veel koeien moet hebben. De Maasai zijn toegewijde herders, die met hun kuddes koeien, geiten en schapen over de vlakte trekken. Af en toe verschijnt er een kameel op de vlakte. Deze dieren behoren bij de nomaden van de Maasai.
Het landschap verandert langzaam, op de open vlaktes verschijnen de acaciabomen. De giraffen uit het Manyara-gebied komen hier naartoe, om van de groene blaadjes te eten van de acaciabomen. In Karatu, de grootste stad van het gebied, stoppen we om rode bananen te kopen. Gerald heeft ons verteld, dat dit heerlijk zoete bananen zijn, en uiteraard willen we dit bevestigd hebben. Hij vertelt ons, dat dit een vruchtbaar gebied is, waar rijst, verschillende soorten aardappelen en bananen worden geteeld. Het water dat van de bergen afkomt, verzadigd de grond, zodat het er in droge periodes altijd vruchtbaar is. Nadat Gerald alle formaliteiten bij de ingang van het park heeft vervuld, en we ons lunchpakket hebben genuttigd op een aangename picknickplek, rijden we over de hobbelige weg het park binnen. Het park heeft zijn naam te danken aan het manyara-struikgewas, dat door de Maasai wordt gebruikt om hun velden te omheinen. Het eerste gedeelte van het park bestaat uit dichte grondwaterbossen met hoge bomen. Het kan zijn, dat we hier de boonklimmende leeuwen gaan spotten, maar de kans is vrij klein. Verderop worden we ontvangen door groepen bavianen die langs de kant van de weg zitten. Het jonge telgje zuigt in haar slaap aan moeders borst, terwijl mama haar kind beschermt als we foto’s maken. De makaken kijken vanuit de boomtoppen op ons voertuig neer, en knabbelen ondertussen verder aan de vruchten. De groene meerkat zoekt de grond af naar verdwaalde vruchten, insecten en zaden. Het jonkie staat nog wat wankel op zijn poten, en zoekt houvast aan de laaghangende takken. De hoornvogels zitten verscholen tussen de bladeren van de bomen, en schrikken op van het geluid van de jeep. De wrattenzwijntjes vinden hun voedsel tussen de lage struiken, en hoe verder we het park ingaan, des te droger wordt het. Het bos opent zich langzaam ende hoge bomen maken plaats voor de koortsbomen en baobabs. Dit is het leefgebied van de zebra’s en de gnoes. De Afrikaanse havik houdt vanaf een dorre tak de omgeving goed in het oog, en zal weldra wegvliegen als hij een prooi heeft gevonden. De bonte ijsvogel vliegt van boom tot boom, en is druk in de weer met het vinden van insecten. Een verdwaalde bosbok graast samen met een kudde impala’s van het malse gras. Verderop wordt een kudde bosbokken omgeving door een groep bavianen. Bosbokken voelen zich veilig in de buurt van bavianen. De bavianen waarschuwen de bosbokken als er dreigend gevaar is. We naderen het ondiepe Manyanameer, dat gevoed wordt met grondwater. Door de regen van gisteren is de omvang van het meer groter geworden, en kleurt het water roze van de vele flamingo’s die in het water rondscharrelen. De goliathreiger observeert vanaf een afstand de flamingo’s en wordt bijgestaan door de geelbekooievaar, terwijl de lepelaar op zijn gemak verder het ondiepe water inloopt. Verderop doorstaan een groep nijlpaarden grommend en puffend de zinderende hitte van vandaag. De Egyptische ganzen hebben zich verzameld in een kleine poel, terwijl de kroonkraanvogels rondscharrelen bij de poel. De blauwe fazant doet zich tegoed aan de zaadjes die de bodem rijk is. De kroonarend cirkelt op zijn gemak boven de vlakte, terwijl de heilige ibis een landing maakt en ondertussen een visje uit het water pikt. De leguanen houden zich verscholen op de kleine rotsblokken die her en der verspreidt liggen. Een lelijke gier wappert zijn verentooi uit, en schudt bedenkelijk zijn kop. In het park ligt onze exclusieve en enige lodge, die buiten het bereik van de dagjesmensen ligt. Onderweg naar de lodge zien we de kleine dik dik verscholen tussen de struiken. Snel schiet hij weg als we stoppen om een foto te maken. We rijden snel verder, want de schemering begint al in te vallen. Om half zeven komen we aan bij onze lodge, en worden we ontvangen met een fris drankje, en een verkoelend doekje. Iedere luxe tent heeft uitzicht over de Manyara-vlakte, en in de verte zien we de impala’s nog lopen. De Maasai veehoeders lopen met hun kuddes terug naar hun dorp. Voor vandaag hebben ze hun taak volbracht. Voordat we gaan eten, willen we eerst nog even douchen. Omdat we middenin het park zitten, worden we onder begeleiding naar onze tenten gebracht. Er wordt ons op het hart gedrukt, dat we niet te veel licht moeten laten branden, dit trekt veel ongedierte aan. Ons tentzeil zit van de buitenkant vol van het ongedierte, en als we met onze lamp geseind hebben, dat de bewaking ons kan komen ophalen, knippen we snel het licht uit. De bewaker laat ons in het schijnsel van zijn lamp een schorpioen zien. De oranjekleurige duizendpoot kruipt snel verder de struiken in. Na een heerlijk diner en een prachtige dag, worden we naar onze tent teruggebracht. De klamboe is alvast netjes gedrapeerd om ons bed, zal lekker slapen worden.
Ruud en Rees