De Serona Valley

Vrijdag, 21 november 2014
De Seronera Valley in het Serengeti NP
Ikoma Bush Camp ( vol pension)
De nacht maakt plaats voor de aanbrekende dag, en langzaam dringt het licht door de donkere nacht. De nachtdieren gaan nu genieten van hun welverdiende rust, en laten de dag over aan de jachtdieren overdag. Na een vroeg ontbijt, stellen we zelf ons lunchpakket samen, en gaan we weer op safari. De Seronera Valley met de Seronera rivier trekt het gehele jaar door veel wild, en de kans is groot dat we hier een luipaard gaan spotten. Hoog in een boom heeft een luipaard zijn verse prooi verstopt, in de hoop, dat het niet door zijn rivalen gezien gaat worden. Het luipaard zelf zal niet ver weg van zijn prooi verwijderd zijn, maar zal de omgeving vanachter de struiken goed in de gaten houden. Als straks de rust is wedergekeerd langs de weg, zal hij aan zijn maaltijd beginnen. De giraffen hebben geen notie van het probleem van het luipaard, en laten de spruiten van de acaciaboom intussen goed smaken. De donkerbruine topi valt niet op tussen de bomen, zijn schutkleur zal hem behoeden voor enig gevaar. Pas op impala’s, blijf goed bij elkaar; een van jullie kan vandaag een gemakkelijke prooi zijn voor een of ander roofdier. Je zou ondertussen de mooi gekleurde vogels vergeten, die ook deel uitmaken van dit stuk prachtig mooie natuur. De cheeta ligt verscholen tussen het gras, omgeven door een kudde gnoes en thomsongazelles. Maar dit is niet wat hem zorgen baart; meneer en mevrouw leeuw, die hem op korte afstand naderen, zijn een dreigend gevaar voor hem. Rustig wandelt het koppel tussen de kuddes gnoes en gazelles door. In de schaduw van een boom leggen ze zich neer, en wachten op wat komen gaat. Zover als je maar kunt kijken, zie je gnoes, die zich gaan verzamelen voor de grote migratie naar het zuiden. Geheid dat ze daar groene vlaktes en water tegenkomen, waar ze leven geven aan hun ongeboren kalveren. De wrattenzwijntjes houden hun staartjes als een antenne omhoog. “Volg me, ik zal jullie de weg wijzen naar mooie vlaktes”. Een mannetjes impala staat moederziel alleen onder een hoge boom. Hij is uit zijn familie verstoten, en zal weldra op zoek gaan naar een vrouwtje, en daar een gezin mee gaan stichten. Een vlucht gieren cirkelen hoog in de lucht, ergens zal een kadaver liggen, waar ze gretig op zullen aanvallen. Een kudde vrouwtjes impala’s worden door hun grote leider impala over de vlakte gedirigeerd. Hij zal de vrouwtjes de weg wijzen, waar goed voedsel te vinden is. De maraboes zijn fotogeniek door hun lelijkheid. De grote havik wacht geduldig op de takken van de bomen, totdat er klein wild voorbij schiet, en zal met zijn grote klauwen proberen een konijn te vangen. De helmparelhoentjes houden zich angstvallig bij hem uit de buurt. Zebra’s kunnen op het oog op elkaar lijken, maar ieder dier heeft zijn eigen tekening. Je kan het vergelijken met een vingerafdruk. Tijdens de grote migratie worden de gnoes vergezeld door de zebra’s. De zwakkere dieren zullen de lange reis niet overleven; of ze vallen ten prooi aan de roofdieren, of ze sterven een natuurlijke dood. Het lijkt wel alsof de buffel een pruik draagt. Keurig zitten zijn hoorns op zijn kop, die dienst doen als wapen. De dik dik heeft een onderonsje met de impala’s, en staart ons vanaf de groene vlakte aan. De nijlpaarden ruik je al van verre. Hun logge lijf ondergedompeld in het water, houden ze met hun ogen net boven het water, de omgeving goed in de gaten. Het zijn de meest gevaarlijke dieren in Afrika. Overdag verblijven ze in de rivier, en gaan ze ‘s nachts op zoek naar voedsel. Op de rotsen koelt de krokodil met zijn muil ver open af. Als de lokale bevolking water uit de rivier gaan halen, moeten ze er serieus rekening mee houden, dat ze aangevallen kunnen worden door de nijlpaarden. Zij zien de rivier als hun territorium, en dulden daarbij geen mensen. De bavianen krabben zich eens achter hun oren, en laten zich verder niet storen tijdens hun ontbijt. Verderop bij de Grumeti rivier vechten twee nijlpaarden, die ieder aanspraak maken op hetzelfde plekje in de rivier. De sterkste zal gaan winnen en de verworven plaats innemen. De everzwijntjes genieten onder de schaduw van de bomen van een heerlijk modderbad. De hyena ligt buiten adem tussen het hoge gras. Waarschijnlijk heeft hij een sprintje moeten trekken in de zinderende hitte, dat hem erg veel energie heeft gekost. Vlak naast hem ligt een prooi die hij buit heeft gemaakt. De kleine bijeneter spreidt zijn vleugels, en toont hiermee zijn prachtige verenpak. De zon doet de huid van de waterbok glanzen. Keurig zitten de gieren op een rij, trots op hun prooi die ze gezamenlijk zullen verorberen. Uitgetrokken boomstammen versperren het pad. De olifanten zijn diegene, die voor de wegversperring gezorgd hebben. De vorkstaartscharrelaars zitten keurig gerangschikt op de takken van de bomen, het lijkt wel een notenbalk. Je moet goed tussen de takken van de acaciaboom kijken, om het luipaard te ontdekken. Hij is niet geïmponeerd door het gezelschap om hem heen, maar laat zich in diverse positie fotograferen. Als hij het zat is, klimt hij langs de boomstam naar beneden, en verdwijnt tussen het hoge gras. Van verre zien we een clan olifanten, die op weg zijn naar een drinkplaats. Een nijlpaard loopt verloren over de vlakte op zoek naar zijn soortgenoten. De olifanten hebben net een fris modderbad gehad, en vervolgen hun uitgestippelde pad. Behalve een bull, hij blijft wijselijk achteraf, hij heeft het moeten afgeven tegen een sterkere bull. Voor de jonge wrattenzwijntjes is het een waar speelparadijs op de vlakte. Onder toeziend oog van moeders rennen ze kris kras over de vlakte. De topi’s worden ook wel de “savanne cowboys” genoemd. Omdat hun flanken donker kleuren, lijkt het alsof ze een broek dragen. Tijdens onze lunch horen we het onweer in de verte. Volgens Gerald hoeven we ons geen zorgen te maken, de regen zal overwaaien. Bij het bezoekerscentrum liggen schedels van verschillende dieren. We krijgen korte uitleg van een gids, en vertelt ons over de eigenschappen van de dieren. Na de lunch wordt onze picknickplek gekuist door de vele bos- en woestijnratjes. Alles wat eetbaar is, verdwijnt in hun bek. De kleinste kruimeltjes worden weggepikt door het enorme aantal vogels. De luie hyena houdt siësta onder een dikke boom. Af en toe opent hij zijn ogen, en zoekt de vlakte af naar beschikbaar prooi. Talloze topi’s, impala’s, thomsongazelles en grantgazelles zoeken de vlakte af naar vers gras. Ze kunnen langere tijd zonder water, als er maar voldoende gras aanwezig is. Aan de horizon verschijnt een dikke zwarte streep, honderdduizenden gnoes volgen elkaar naar het zuiden, de migratie is in volle gang. Het hartebeest heeft geen haast, en steekt op zijn gemak de weg over. De groene meerkat springt pardoes vanuit een boom in de open jeep, op zoek naar voedsel. Hij laat zich niet zo snel verjagen, en geeft pas op, als hij een kleinigheid heeft weten te bemachtigen. De twee leeuwen trekken zich van de hele ambras niets aan, en slapen rustig verder onder de boom. Een kudde olifanten steekt rakelings voor ons de weg over. Nu pas zien we, hoe imposant de dieren zijn. Simba, de koning van de jungle, heeft vier van zijn onderdanen achtergelaten bij een oude boom. De vrouwtjes hebben opdracht om voor vanavond een goed maal te vangen, maar eerst even uitrusten, voordat er gewerkt wordt. De nijlpaarden genieten van de koelte in het Natronmeer, terwijl de krokodillen zonnebaden op de warme rotsen. Bij een poel verderop worden de maraboes gechapponeerd door de Egyptische ganzen en helmpatrijzen. Onverstoord grazen de zebra’s verder van het malse gras. Een jong wrattenzwijntje is zijn moeder kwijt, waarschijnlijk is het beestje geen lang leven beschoren. Nadat de giraf gesmuld heeft van de blaadjes van de acaciaboom, knielt hij neer bij een riviertje om te drinken.
We hebben veel gezien vandaag, wel honderdduizenden gnoes, duizenden impala’s, thomsongazelles, topi’s. giraffen, olifanten en zebra’s. Waarschijnlijk zal ik wel een soort vergeten zijn, maar af en toe kijk ik met open mond, naar de natuur die aan me voorbij trekt. Het is een realistische natuurfilm, een van de betere films die ik heb gezien. Uiteraard moet ik de katachtige niet vergeten. Wat zijn we verwend geworden! Vroegen we leeuwen, kregen we leeuwen, vroegen we luipaarden, kregen we luipaarden. Het eerste luipaard vanmorgen in de boom met zijn prooi, gevolgd door de cheeta en de leeuwen. We hebben het begin van de migratie gezien. Miljoenen dieren die jaarlijks over de vlakte naar het zuiden trekken, je mag het maar meegemaakt hebben.
We rijden terug naar ons tentenkamp. De prooi hangt nog steeds in dezelfde boom als vanmorgen. Waarschijnlijk heeft het luipaard nog geen kans gezien zijn prooi te verorberen. Morgen, vertelt Gerald, zal de prooi verdwenen zijn, als het luipaard in alle rust vannacht zijn maal kan nuttigen. We douchen en eten, en liggen nog lang na te dromen van de safari van vandaag. Morgen weer een nieuwe dag, met nieuwe kansen om dieren te spotten. De hyena’s huilen op de vlakte, wij leggen ons op een oor.
Ruud en Rees