Wandelen

Donderdag, 19 maart 2015
Vlucht KL 0713 van Amsterdam naar Paramaribo Boarding 09:45 Departure 11:30 Gate F07 Seat 64H en 64J
Paramaribo Eco Resort Inn
De wandeling kan beginnen!
Na een heerlijk nachtje in het A4 hotel zijn we helemaal ontstrest, en gaan we goed uitgerust op pad. De voorbereidingen voorafgaand aan de vakantie gingen, ondanks de vrije dagen, ietwat gehaast. Plannen is niet mijn sterkste kant, en dus plan ik meer op een dag dan mogelijk is. Houdt in, dat we sommige afspraken hebben moeten cancelen, anders hadden we nooit op tijd kunnen vertrekken. Af en toe is het een race tegen de klok, maar, we hebben het gered! Sommige dingen zaten niet zo mee. Nog snel even boodschappen doen, en oeps, nèt wel of nèt niet de vangrail geraakt bij het wegdraaien op de woonboulevard. We hoorden geen klap, dus het zal wel allemaal meevallen. Tijdens het tanken worden we toch geconfronteerd met de schade. Dat wordt nog snel even contact opnemen met de verzekeringsmaatschappij, die ons een schade herstelbedrijf aanwijst, waar we een afspraak maken voor het herstellen. Dat wordt dus na de vakantie gerealiseerd. Thuis wil het digitaal inchecken bij KLM niet lukken, en wordt er hulp ingeroepen bij een medewerkster van KLM. Er blijkt een kleine storing te zijn, maar al snel lukt het toch, en zijn we verzekerd van onze zitplaatsen in het vliegtuig. Knopen springen spontaan van de broek, en moet ik mijn naaigarnituur nog even aanspreken, voordat de broeken in de koffer verdwijnen. Onze poezen hebben het voorjaar in hun kopjes, en proberen op alle mogelijke wijze tussen de kieren naar buiten te komen. Het zal toch niet zo zijn, dat er straks nog een poes zoek is voordat we vertrekken! Al helemaal zijn ze uit hun doen, omdat kledingstukken, koffers, laptops en fotocamera’s her en der verspreidt liggen in hun territorium. Pip probeert zelfs weg te kruipen in het tasje van mijn laptop, waar ze nauwelijks inpast. Het wordt tijd dat we vertrekken zodat de rust in het poezenhuis wederkeert. Hoe verder we naar het noorden rijden, des te kouder en mistiger het wordt. Ruimschoots voor de spits arriveren we bij het hotel en checken in. Ons kamernummer is wel erg toepasselijk, 747, gelijk als ons vliegtuig. Na een uitgebreid diner ga ik nog even een paar baantjes trekken, en na nog een klein slokje val ik moe en voldaan in slaap.
De wekker sommeert ons om op te staan; het is zes uur. Na het ontbijt stappen we om 8 uur in de bus richting Schiphol. Bij het consulaat kopen we een visum, zodat we dat in Suriname niet meer hoeven te doen. Ons vliegtuig vertrekt een half uurtje later dan gepland, maar de piloot kan ons verzekeren, dat we op tijd aankomen in Paramaribo; de wind zit mee. De 8½ uurtjes vliegen letterlijk voorbij. Om 16.45 uur landden we plaatselijke tijd op Johan Adolf Pengel Airport, kortweg Zanderij. Zodra de deuren van het vliegtuig open gaan, dringt de vochtige warmte naar binnen. Een koele bries die van zee afkomt, maakt de temperatuur aangenaam. We staan ongeveer een uur in de rij, voordat we bij de douane de formaliteiten geregeld hebben. De koffers staan al naast de bagageband, en al snel hebben we onze reisleider, Tony, gevonden. Hij begeleidt ons naar de bus, en in een uurtje rijden we naar ons hotel. We rijden door drie districten, voordat we bij ons hotel aankomen. Zanderij, heeft zijn naam te danken aan een zandgroeve die daar vroeger gelegen was. Zanderij maakt deel uit van het district Para. Onverwacht is het hoofdplaatsje van het district Para, waar we de overblijfselen van de spoorlijnen zien. In 1912 werd er een boemeltreintje ingezet, dat goudzoekers moest vervoeren van de stad naar goudvelden in het zuiden. De goudopbrengst viel zo tegen, waardoor de trein zijn doel voorbij schoot. In 1965 verdween de helft van de spoorlijnen onder het kunstmatig aangelegde Brokopondo stuwmeer. Roestende locomotieven staan nog langs de kant van de weg, waar de planten en struiken tussen de banken het raam uit groeien. Het pad van Wanica is een belangrijke verkeersader naar het zuiden. In dit district hebben veel Hindoestanen zich gesetteld. Het beginstuk van de weg leidt ook naar ons hotel. Om de drukte te mijden, vervolgt de chauffeur een andere route via Lelydorp. Heel vroeger heette het dorp Kofidjompo, wat letterlijk betekent: “Kofi sprong weg”, een verwijzing naar de ontsnapping van de slaven van de plantages. Onder het bewind van Ingenieur Lely werd er een spoor aangelegd langs het dorp naar de goudvelden. De naam werd toen snel verander in Lelydorp. De duisternis is ingevallen, als we het de laan van het resort oprijden. Het is donker, maar de lichten worden ontstoken, als we plaatsnemen in de openlucht ontbijtzaal. Onder het genot van een welkomstdrankje vertelt Tony het programma van morgen. Nadat de sleutels overhandigd zijn, brengen we deze naar onze kamer, en gaan we nog een hapje eten op de veranda van het restaurant. Het koude Parbo biertje, en de lokale pasta smaken heerlijk. Het is 22.30 als we ons op een oor leggen. Met een tijdverschil van vier uurtje, hebben we ons goed staande gehouden. Enfin, we hebben een start gemaakt aan de wandeling; morgen trekken we onze wandelschoenen aan en zetten we onze wandeling voort.
Ruud en Rees