De levenscyclus van de vlinder

Dinsdag, 31 maart 2015
Paramaribo, Eco Resort Inn
Terug naar de uitvalsbasis.
Belofte maakt schuld. Om kwart over zeven schuiven we aan bij het ontbijt. Mieke is inmiddels ook gearriveerd, en nadat we een stevig ontbijt genoten hebben, meldden we ons om acht uur bij de receptie. Er staat nog een groepje mensen te wachten, die óf gaan kajakken of op canopy avontuur gaan. We passen niet met z’n allen in de korjaal, en omdat wij gisteravond al aangemeld waren, mogen wij als eerste met de boot oversteken naar het adventure centrum. Als we daar aankomen, moeten we nog even geduld hebben, er worden nog twee gasten verwacht voor de kajaktour. Voor alle zekerheid geven we aan, dat we zeker voor elf uur terug bij ons resort moeten zijn. We moeten nog onze tassen pakken, want om 12 uur vertrekken we richting Paramaribo. Maar we hoeven ons geen zorgen te maken zegt Christa, “no span”, maak je niet druk. We hebben het volste vertrouwen, maar ondertussen zien we de wijzers van de klok snel voorbij gaan. De tocht duurt ongeveer 1½ uur, een eenvoudige optelsom zegt ons, dat het racen tegen de klok wordt. Om kwart over negen stappen we ieder in een kajak en stuurt Christa ons alvast stroomopwaarts. Zij zal spoedig volgen als ze haar andere gasten van een kajak heeft voorzien. “Ik haal jullie wel in”, zegt ze, en het zal ons benieuwen of dat lukt. We peddelen op ons gemak over de Surinamerivier, en laten de junglegeluiden over ons heen komen. De krekels, de vogels en de apen laten zich niet zien, en houden zich verscholen in het dichtbeboste oerwoud. Christa haalt ons al snel in, en wijst ons de plaats, waar de opnames van “Meisjes in de jungle” is gemaakt. Op tv ziet het er spannender uit dan dat het is. Vanuit het oerwoud ben je zo in de stad, en ben je van alle gemakken voorzien. Langzaam passeert ons een drijvende woonboot. Christa legt ons uit, dat dit een woonboot en tevens werkplaats baggeraars is. De baggeraars zuigen het zand van de bodem van de rivier en verkopen dit aan de groothandel. Ze zijn soms wekenlang onderweg, en verplaatsen zich naar geschikte plaatsen om het zand machinaal op te zuigen. Bij een klein strandje leggen we even aan en strekken onze benen. Dit plekje wordt gepromoot als papegaaieneiland, maar er is geen papagaai in geen velden of wegen te bekennen. Christa vertelt ons dat dit “tori” is, kletspraat, en dit wordt alleen verteld om gasten enthousiast te maken voor de tocht. Ondertussen is het tijd geworden om terug te peddelen naar het centrum. Dit gaat een stuk gemakkelijker, omdat we stroomafwaarts gaan. Als we onze boten op het droge hebben, gaan we op zoek naar de bootsman. De korjaal ligt verlaten in het water en de bootsman zien we gehaast richting de jungle lopen. Buiten Christa, Mieke en ik is er niemand aanwezig, en we worden een beetje ongeduldig, vooral omdat het al half elf is. Per toeval komt onze chauffeur met zijn bus aanrijden, en kunnen we alvast instappen. Eerst moeten we wel Tony ophalen voordat we naar het resort rijden. We zijn nu toch laat, elf uur gaan we zeker niet meer redden. Ons geduld wordt een beetje op de proef gesteld, omdat Tony nog lang niet gereed is. Om kwart over elf komen we uiteindelijk aan bij ons resort, en kunnen we nog snel even douchen. Ruud heeft ook niet stilgezeten, en heeft alvast de tassen ingepakt. Om twaalf uur zijn we allemaal gereed, en rijden we richting Paramaribo. In Lelydorp stoppen we bij de vlinderkwekerij waar we worden rondgeleid door een aardige jonge dame. Lelydorp is genoemd naar de Nederlandse gouverneur ir. C. Lely, die hier de spoorlijn liet aanleggen. Vroeger heette het dorp Kofi-Djompo. De oude naam verwijst naar de rebellistische slaaf Kofi Djompo ( sprong) die van een plantage vluchtte. Legendes vertellen dat toen hij gevangen was genomen hij onthoofd werd. Zijn hoofd werd in een zak gedaan en ging mee aan boord van een schip, waarvan de zak met inhoud van boord rolde. Na een grondige opknapbeurt is in 2010 de kwekerij heropend. Hier worden 10 soorten inheemse vlinders gekweekt voor de export voor bijvoorbeeld vlindertuinen in de hele wereld. De jongedame geeft ons een uitgebreide uitleg van de levenscyclus van de vlinder. De poppen worden in papier ingepakt en op watten gelegd in kartonnen dozen. Daarna worden ze twee keer per week getransporteerd per luchtpost. De Indira Gandhiweg voert ons naar het district Zanderij, en binnen 45 minuten arriveren we weer bij onze uitvalsbasis in Paramaribo, het Eco Resort Inn. We zijn hier nog twee nachtjes, voordat we weer huiswaarts keren. Onze koffers staan al op onze kamer, en kunnen we onze tijd vrij besteden. Eerst maar eens de tassen uitpakken. Onze kleren zijn vochtig van in de jungle, en kunnen wat frisse lucht gebruiken.
Door miscommunicatie over de fooienpot en het afscheidsdiner dreigt de sfeer in de groep om te slaan. Nadat ieder zijn of haar mening geventileerd heeft, gaat ieder op eigen gelegenheid op zoek naar een eetgelegenheid. Bij de ijssalon lijkt wel of de groep samen heeft afgesproken, en is de storm gelukkig gaan liggen. Pffff, ben blij dat de lucht geklaard is, zou zonde zijn als de laatste avond in duigen viel.
Ruud en Rees

Woensdag, 1 april 2015
Bekende Nederlanders.
Voordat het al te warm is vandaag, gaan we nog even de stad in. Om negen uur hebben we afgesproken met Nelly en Joop (gepensioneerd collega) en Lijkele. We willen nog even een souvenirtje van Suriname kopen en slenteren we op ons gemak door de winkelstraten. We besteden niet te veel tijd aan het winkelen, maar zorgen wel op tijd voor de inwendige mens. Vooral vocht toedienen bij deze temperatuur is een van de belangrijkste dingen. In de schaduw op een terras genieten we van een koel drankje. Ondertussen hebben Marloes en Kees ook aangeschoven en bewonderen we elkaars souvenirtjes. De middag is gereserveerd voor het zwembad. Ons hotel is van hetzelfde concern van het verderop gelegen luxe hotel Torarica, en we mogen gebruik maken van de faciliteiten van het hotel. Het hotel is vernoemd naar de voormalige hoofdstad. Thorarica was de hoofdstad van Suriname ten tijde van de verovering door de Engelsman Willoughby in de 17de eeuw. De plaats ligt 50 km. stroomopwaarts van Paramaribo, en was een van de eerste plantages. Na de verovering door Crijnssen werd Paramaribo de hoofdstad van Suriname.
We zoeken een bedje op in de schaduw onder een parasol. Hier houden we het wel een aantal uren vol. Een paar bedjes verderop zien we een bekend gezicht van tv, Maurice de Hond, die het ook aangenaam toeven vindt bij het zwembad. Aan de overkant van het zwembad zien we nog een bekend gezicht, en wel van de voetballer Edgar Davids. Kees, die al jarenlang fan van hem is, gaat met hem op de foto en maakt een gezellige babbel met hem.
’s Avonds nemen we tijdens het diner afscheid van onze reisleider Tony. Mede dankzij Tony hebben we veel informatie gekregen over de geschiedenis en het heden van Suriname. Een mooie reis, waar we met z’n allen tot in de late avond op klinken..
Ruud en Rees