Ngorongoro krater

Zaterdag, 22 november 2014
Safari in de Ngorongoro krater
Exploreans Ngorongoro Lodge ( vol pension)
Als je een selectie zou moeten maken, welke dieren het luidruchtigst zijn, mag het wrattenzwijn in de rij aanschuiven. Om half vijf worden we gewekt door het geknor van een wrattenzwijn, maar we hebben nog geen zin om op te staan. Om half zes geven we toe aan het geknor en stappen we uit bed. De koffers pakken nog voor het ontbijt, en dan zijn we startklaar voor de volgende etappe. Vandaag de safari in de Ngorongoro krater, tevens de laatste safari van onze vakantie. Nadat we de tent gesloten hebben, genieten we nog even van het uitzicht. Vanaf korte afstand staren de impala’s naar ons, en zwaaien vrolijk met hun staartjes. Na een heerlijk ontbijt, en nadat we zelf ons lunchpakket hebben samengesteld, vertrekken we richting Karatu, waar zich de hoofdingang van het Ngorongoro Conservation Area bevindt. Het is een lange rit, en omdat Gerald voor de lunch op de plaats van bestemming wil zijn, blijft het dak van de jeep gesloten. We zullen rap door het Serengeti park rijden, alleen als er nog meer interessants te zien is, zullen we stoppen. De dauw glinstert in de felle morgenzon. De impala’s, wrattenzwijntjes en de Thomas kobs grazen van het malse gras. De giraffen zoeken de friste blaadjes uit de acaciabomen. Hordes gnoes lopen traag over de savanne, ze zullen spoedig bij de rest aansluiten. Op een verlaten stuk van de savanne verzamelt een roedel hyena’s, die op zoek zijn naar etensresten. De zebra’s lopen trouw achter elkaar over de savanne. Ook voor hen is de migratie begonnen, op weg naar het zuiden. Een eenzame hyena steekt op zijn gemak de weg over. Waarschijnlijk is hij op zoek naar zijn makkers. Na een dag van afwezigheid, hebben de struisvogels hun weg weer gevonden op de grote vlakte. Na zo’n twee uurtjes gereden te hebben, rijden we door de uitgang van het Serengeti Park. We komen weer bij de bewoonde wereld, de Maasai Mara, het land van de Maasai. Al snel zien we de gekleurde Maasai met hun vee over de vlakte trekken. Her en der zien we een kraal, waar de vrouwen met hun kinderen voor hun hutje zitten. Vooral de ezels, de 4WD van de Maasai, de geiten, schapen en de koeien hebben de overhand op de vlakte. De Thomas kobs en de zebra’s vallen niet meer op in het landschap. De regen van afgelopen nacht, heeft veel goed gedaan aan de heuvels en vlaktes. De kleur groen heeft de overhand en levert mooie vergezichten op. We klimmen langzaamaan naar de kraterrand. Op 2100 mtr. hoogte smult de giraf van de kleine acaciaboompjes. De boompjes krijgen niet de kans om groot te worden door de hevige eetlust van de giraf. Tijdens het snoepen van de blaadjes van de boom, worden de giraffen gestoken door de mieren, die leven van het sap van de stam. Als de giraffen gestoken worden gaan ze snel naar een andere boom, op deze manier voorkomen de mieren, dat de boom afsterft. Voordat we de kraterrand bereiken die op 2285 mtr. hoogte ligt zien we het wild grazen op de groene vlaktes. De dieren komen uit de krater omhoog, omdat er te weinig eten is in de krater. Op vele plaatsen in de krater is het nu dor en droog.
De Ngorongoro krater is de grootste nog intacte caldeira ter wereld, met een doorsnede van 18 km. en een totale oppervlakte van 260 km². De steile kraterrand is op zijn hoogste punt 600 mtr. hoog. In de krater leven naar schatting 25.000 grotere zoogdieren. Er zijn geen impala’s, topi’s of giraffen in de krater. Zij vinden de rotspartijen en de steile hellingen te lastig te beklimmen, en er is niet voldoende eten voor alle dieren. Het is het dichtstbevolkte wildgebied ter wereld. De Ngorongoro is ontstaan door de aardverschuivingen die ook de Rift Valley hebben gevormd. Zo’n 3 miljoen jaren geleden blies de berg zichzelf op, waarbij de Serengeti werd bedekt met de as en de bodem van de krater in de berg wegzonk. Ngorongoro is een Maasai-woord, en is de traditionele naam van een soort kom, die dezelfde vorm van de krater heeft. Het gebied is in beheer van de kleurrijke Maasai. Vanaf 1951 werd het gebied ingelijfd bij het Serengeti National Park, en werd met de 12.000 Maasai die inmiddels in het gebied woonden, overeengekomen, dat de krater beschouwd zou worden als beschermd natuurgebied, waardoor zij hun dieren konden laten drinken in de krater. In ruil daarvoor dienden de Maasai het gebied te verlaten, en werden de opbrengsten van de entreegelden aan hen toegewezen. De populatie van mens en dier groeide steeds verder, en was er een tekort aan water en graasvelden. Vanaf 1978 behoort het gebied tot het werelderfgoed, maar nog steeds maakt de Maasai aanspraak op de krater, en vinden ze hun vee belangrijker dan al het wild. Via de hoofdingang Lodoare gate dalen we de krater in. Het eerste dat we tegen komen in de krater, zijn de Maasai veehouders met hun kuddes koeien, schapen en geiten. Op hun gemak lopen ze tussen het wild door, naar een groen stuk grond, waar ze hun vee laten grazen. De thomsongazelle en de grote gazelle keuvelen gezellig bij elkaar. We turen over de vlakte heen, om het kleinere wild te kunnen spotten. Het groot wild loopt aan ons voorbij. De gnoes ontbreken ook niet op deze vlakte, en de wrattenzwijntjes smullen op hun knieën van het gras. De struisvogels rennen in galop over de vlakte, en houden een wedstrijd wie het snelste is. De felgekleurde leguaantjes zitten verscholen tussen de stenen, en genieten van de felle zon. De zebra’s springen opzij, als we met onze jeep voorbij komen. De meeste vrouwtjes zijn hoogzwanger, en het zal niet lang meer duren, voordat de kalfjes geboren worden. De hyena’s houden hun siësta in een modderpoel, en laten zich door de struisvogels niet afleiden. Statig loopt de secretarisvogel met zijn hoofd fier vooruit over de vlakte. De kleine kroonvogeltjes vallen in het niet bij de kroonkraanvogels. In een kleine waterpoel zoekt een kudde zebra’s verkoeling, ondertussen zoekt de flamingo eten in het heldere water. De oren van de jakhalzen steken net boven het hoge gras uit, en houden de omgeving goed in de gaten. Van weerszijde van de weg, worden we in de gaten gehouden door een grote kudde buffels. Buffels zijn de meest gevaarlijke dieren, en kunnen agressief zijn, vooral als ze worden aangevallen. Een hartebeest staat moederziel alleen tussen een kudde gnoes. Het beest heeft een hoge leeftijd, en kan de rest van zijn kudde niet meer bijhouden. Op hun gemak liggen de leeuwinnen in het dorre gras te wachten, totdat het tijd wordt om op jacht te gaan om een prooi te scoren. De leeuwen echter liggen rustig bij een plas water, en wachten op hun vrouwtjes totdat ze met een prooi verschijnen. Soms doemen er prachtige groene oases op, waar de dieren naartoe komen om te drinken. Bij Ngoitokitot Springs ( daar waar water borrelt), parkeren we de jeeps en gebruiken de lunch in de jeep. Gerald vindt het verstandiger als we onze lunch in het voertuig nuttigen. De plas is het domicilie van de nijlpaarden, die de oever goed in de gaten houden. Het is een prachtige plek om even tot rust te komen, zulke mooie plekken verwacht je niet in de krater. Op sommige dorre plekken op de vlakte zijn geen dieren te bekennen. Het is er te dor en te droog. Het enige wild van de big five dat we nog niet hebben gezien is de neushoorn, en Gerald tuurt over de vlakte, of hij ze niet kan spotten. Neushoorns zijn zeldzaam in de krater, en je moet geluk hebben, als je ze kunt zien. Heel in de verte ziet Gerald twee neushoorns die te slapen liggen. Het is met het blote oog bijna niet waar te nemen, maar de verrekijker laat ons zien, dat er wel degelijk twee neushoorns lekker liggen te slapen. In het Mandusimoeras worden de ruggen van de nijlpaarden schoongepikt door talloze koereigers. De geelbekooievaar vergezelt een vlucht Egyptische ganzen, die rustig dobberen in het water. Het ondiepe water van het Magadimeer kleurt roze van de flamingo’s. Met hun kopjes voorovergebogen zijn ze op zoek naar mineralen in het water. Gerald stelt voor om naar onze lodge te gaan. We hebben de hele vlakte doorkruist, en misschien is het ook wel fijn, om eerder in de lodge te zijn. Het belooft een heel mooi optrekje te zijn, dus stemmen we volmondig toe. Als toegift zien we in de verte een neushoorn in vol ornaat. Dit is een goede afsluiting van de safari, en na het maken van de foto’s, rijden we de steile berghelling omhoog en verlaten de krater. Om half zes arriveren we bij onze exclusieve lodge. Het personeel staat ons al op te wachten, en we worden hartelijk welkom geheten. Een verfrissend nat doekje en een lekker koud drankje worden ons aangeboden. Een korte briefing volgt, waarna we naar onze lodge begeleidt worden. Wat een luxe, een mooiere plek kun je niet hebben om de safari af te sluiten. Met uitzicht op het Ngorongroro gebied genieten we van een lekker kopje koffie op ons terras. Een heerlijke douche is welkom, zodat we alle vuil en stof van ons af kunnen spoelen. De koffers moeten weer gerangschikt worden, en het gewicht een beetje verdeeld. Morgen vliegen we naar Zanzibar, en gaan we een paar daagjes uitrusten. Het waren lange en vermoeiende dagen, maar we hebben er iets bijzonders voor terug gekregen. Een ervaring en een impressie, die je je leven lang niet zal vergeten. Na een heerlijk diner, tafelen we nog even na. Voldaan gaan we naar onze lodge, en leggen ons in het heerlijk voorverwarmde bed. Een warme kruik ligt onder onze dekens. Dat wordt lekker slapen, morgen zijn we vast en zeker uitgerust.
Ruud en Rees