Hakuna Matata, pole, pole!!!
Door: Rees
Blijf op de hoogte en volg Ruud en Rees
24 November 2014 | Tanzania, Zanzibar
Maandag t/m woensdag, 24 t/m 26 november 2014
Dongwe Ocean View
Hakuna matata, pole, pole!!
Zanzibar is de naam van een provincie die bestaat uit twee grotere eilanden, te weten Unguja ( dat Zanzibar genoemd wordt) en Pemba, en een hele serie kleinere eilanden die vaker niet groter zijn dan een rotsblok. Unguja is ongeveer 100 km. lang en 35 km. breed. Het inwoneraantal van de provincie ligt rond de 1 miljoen, waarvan ongeveer 200.000 in Zanzibarstad wonen. Het overgrote gedeelte is moslim. Na eeuwenlange bezetting door afwisselend de Arabieren, Portugezen en Britten, kwam het volk in 1964 in opstand. De sultan vluchtte naar Engeland, en er kwamen meer dan 17.000 mensen om. De nieuwe regering, onder leiding van een sjeik, tekende een verbond met het vasteland waardoor het huidige Tanzania ontstond.
Het is muisstil als ik wakker wordt. Een blik op mijn horloge vertelt me, dat het 06.00 uur is. De afgelopen twee weken was het dan de hoogste tijd om op te staan, en ons gereed te maken voor de komende dag. Niets weerhoud me vandaag om nog even te blijven liggen, maar ik ben nieuwsgierig of het buiten inmiddels licht is geworden. Als ik de gordijnen open, komen de eerste zonnestralen me al tegemoet. Bij het openen van de terrasdeuren hoor ik het ruisen van de zee, en waait een zachte wind door de toppen van de palmbomen. De serene rust valt als een satijnen laken over me heen. Ik snuif de geur van de zee, en ruik de geuren van de bloemen en bomen. De klusjesman veegt het aangespoelde zeegras op het strand bij elkaar, en stopt het gras in jute zakken. In de verte zijn vissers drukdoende om hun boten gereed te maken om uit te varen. Ik geniet van het tafereel dat zich enkele meters van me vandaan afspeelt, en ik vang een beetje de kakofonie van de vrouwen op. Druk gekakel en bemoeienis van de vissersvrouwen, die hun mannen aanwijzingen geven, en zich daarbij ook nog bemoeien met de beslommeringen van andermans vrouwen. Het is nog eb, als de eerste vissersbootjes wegvaren. Ondertussen wordt het ontbijt beneden voor ons in gereedheid gebracht, en worden mijn neusharen geprikkeld door de geur van versgebakken brood. Het aroma van de koffie nodigt uit om snel naar beneden te gaan, en blootsvoets begeven we ons naar de open ontbijtruimte. Jean-Marie en Magda zitten al achter een lekker bakje koffie te genieten van het uitzicht. We volgen hun voorbeeld en vouwen onze voeten onder ons, en genieten in alle stilte van al het goede. Tijdens het ontbijt overleggen we, wat we de komende dagen zoal kunnen doen. We besluiten unaniem, dat we de situatie per dag gaan bekijken, maar dat we vandaag vooral gaan uitrusten en genieten van de zon, de zee en het strand. We voegen de daad bij het woord, en vleien ons op een ligbed bij het zwembad. De zonnebrandcrème, een fles water en een boek, zijn de beste kameraden voor de komende uren. Af en toe een duik in het frisse water van het zwembad is welkom in deze tropische hitte. We zijn meer lui dan moe, maar er is niemand die op ons staat te wachten voor een trip of safari. Tegen het middaguur raadplegen we de cocktailkaart en zoeken we een heerlijk drankje uit voor onder de parasol. Op ons ooie dooie lopen we langs het strand, en spoelt het zeewater het zand onder onze voeten vandaan. Het is rustig op het strand, geen toerist in de wijde omtrek te bekennen. De toeristen die er zijn, vertoeven op de bedjes die bij de resorts staan opgesteld. De enige mensen op het strand zijn de Maasai die bij hun strandtentje souvenirs te koop aanbieden. Vriendelijk maken ze een babbeltje met ons, en lopen een stukje met ons mee, in de hoop, dat we zullen stoppen bij hun strandtentje en daar souvenirtjes zullen kopen. Onder een bruggetje zitten een aantal vrouwen bij elkaar, die hun rieten tassen volgestouwd hebben met bonte sarongs. Ook zij proberen hun waar te verkopen aan het schaarse toeristenpubliek. Langzaamaan wordt het vloed, en de eerste vissersbootjes verschijnen aan de horizon. Benieuwd naar hun vangst, verzamelt de lokale bevolking op het strand. De gevangen vis wordt schoongemaakt, en te koop aangeboden. De zwarte ibissen houden op een afstand een oogje in het zeil en als de kust veilig is, vliegen ze met z’n allen op de restanten van de schoongemaakte vis af. Binnen de kortste keren is het strand opgeruimd, en hebben de vogels hun buikjes vol. Als lunch kiezen we voor een tonijnsalade, met grote stukken verse tonijn. Heerlijk, fris uit de zee, zo op je bord! We spoelen de salade weg, met een lekkere cocktail, maar Jean-Marie houdt het bij zijn pilsje, een Kilimanjaro. De dag kabbelt voort zonder dat we er veel erg in hebben. De barkeeper houdt een oogje in het zeil, zodat we niet de kans krijgen om uit te drogen. Op z’n tijd een hapje en een drankje, en af en toe een dutje tussendoor bezorgt ons het ultieme vakantiegevoel. Het is vooral “hakuna matata” (geen zorgen), en “pole pole” ( rustig aan….). ’s Avonds trakteren Jean-Marie en Magda ons op een fles wijn, en uiteraard wordt deze fles meester gemaakt door de dames! De heren houden het bij een koele Kilimanjaro. We kletsen en mijmeren over de afgelopen weken; wat was het weer tof, en wat hebben we genoten van deze onvergetelijke vakantie! We maken al plannen voor de volgende reis naar Uganda, maar dat duurt nog een poosje. Net als ons, zijn Jean-Marie en Magda verknocht geraakt aan het mooie land. Voorlopig blijft het bij dromen, maar het plezier wordt er niet minder om! Als we om ons heen kijken, zien we dat we vanavond ook de laatste gasten zijn. We schuiven de stoelen bij, en verlaten het restaurant. Achter ons worden de lichten gedoofd….
Ruud en Rees
Dinsdag, 25 november 2014
Deze dag is eigenlijk een kopie van de vorige dag. Het enige verschil is, dat we de cocktailkaart goed bestudeerd hebben, en bijna alle cocktails geproefd hebben. Van “Black mamba” tot “Tequila sunrise”, bij deze temperaturen en accommodatie, is het heerlijk genieten van al het goeds. Jean-Marie heeft vanaf vandaag een bijnaam gekregen van de barkeeper,“mountain man”, omdat hij zo graag een Kilimanjaro drinkt. Hij wijkt niet af van zijn favoriete drankje, en is onvermurwbaar als we hem proberen om te praten, om ook een cocktail te proeven. Ruud drinkt af en toe met de dames mee, maar ondertussen beklimt hij samen met Jean-Marie de berg…….
Magda en ik onderbreken het zonnebaden met een lange strandwandeling, en in de branding gaan we op zoek naar de zeesterren en de jonge zebra- en memovisjes. De felgekleurde zeesterren voeden zich met de mineralen van het zoute zeewater, en voelen zich op het gemak in het zoute water. De jonge visjes zwemmen snel tussen onze benen door en verschuilen zich tussen het zeegras en koraal.
’s Avonds zorgt een koel briesje voor een aangename temperatuur tijdens het diner. De manager biedt ons wederom een flesje wijn aan, dat voortreffelijk smaakt bij de verse gerechten. We kletsen tot in de late uurtjes. Als we om ons heen kijken, zien we de barkeeper verveeld achter het buffet zitten. Alweer zijn we de laatste gasten. We drinken ons drankje leeg, schuiven de stoelen bij, en herinneren ons, dat morgen onze laatste dag op Zanzibar is. Achter ons worden de lichten gedoofd…….
Ruud en Rees
Woensdag, 26 november 2014
Voordat we gaan ontbijten, pakken we alvast onze koffers in, zodat we daar geen omkijken meer naar hebben. De lange mouwen worden weer tevoorschijn getoverd, en verdwijnen in de rugzak. Voordat we vanavond vanaf Dar es Salaam naar Amsterdam vliegen, willen we ons op de luchthaven omkleden, zodat we niet te veel last gaan hebben van het temperatuurverschil. Maar zover is het nog niet, we hebben nog een aantal uurtjes te gaan voordat we om 18.00 uur naar de luchthaven in Zanzibar gebracht worden. Op het strand kletsen Magda en ik nog een poosje met de Masaai mannen van de souvenirkraampjes. Ze vertellen, dat het wel erg rustig is wat toeristen betreft. Ze vragen zich af, of dit komt doordat er in West Afrika de verschrikkelijke ziekte ebola heerst. We vertellen de mannen, dat het onze ervaring is, dat de meeste mensen die met ons spraken over onze vakantie, het niet konden begrijpen, dat we Afrika als bestemming gekozen hadden. Er heerste toch die vreselijke ziekte, die aan honderden mensen inmiddels het leven gekost heeft? Zoiets zoek je toch niet op? We zijn het met elkaar eens, dat Afrika een groot continent is, en dat het westen ver van het oosten vandaan is. Wij hebben ons geen moment zorgen gemaakt, en zijn van tevoren goed ingelicht door Matoke, onze reisorganisatie. Geen moment hebben we ons ongerust gemaakt, en hebben we alleen genoten van al het moois, dat Afrika te bieden heeft.
Stipt op tijd staat de taxi bij de receptie die ons naar de luchthaven brengt. We nemen nog even snel afscheid van al het personeel voordat we instappen. Het is een uurtje rijden naar de luchthaven, en ruim twee uurtjes van tevoren voordat we vanaf Zanzibar naar Dar es Salaam vliegen, staan we in de vertrekhal. Het hele computersysteem is uitgevallen, en de kofferscan staat buiten bedrijf, zodat onze koffers handmatig doorzocht worden. Gelukkig duurt de storing niet al te lang, en kunnen onze kofferlabels geprint worden. Met een beetje vertraging, vliegen we om 21.15 uur in twintig minuutjes naar Dar es Salaam. We hebben ruim de tijd om in te checken en ons om te kleden. Nog even door de security en dan is het wachten totdat de gate open gaat. Precies op tijd, om 23.59 uur stijgt ons vliegtuig op, en hopen we morgenvroeg om 07.30 uur in Amsterdam te landen.
Ruud en Rees
Dongwe Ocean View
Hakuna matata, pole, pole!!
Zanzibar is de naam van een provincie die bestaat uit twee grotere eilanden, te weten Unguja ( dat Zanzibar genoemd wordt) en Pemba, en een hele serie kleinere eilanden die vaker niet groter zijn dan een rotsblok. Unguja is ongeveer 100 km. lang en 35 km. breed. Het inwoneraantal van de provincie ligt rond de 1 miljoen, waarvan ongeveer 200.000 in Zanzibarstad wonen. Het overgrote gedeelte is moslim. Na eeuwenlange bezetting door afwisselend de Arabieren, Portugezen en Britten, kwam het volk in 1964 in opstand. De sultan vluchtte naar Engeland, en er kwamen meer dan 17.000 mensen om. De nieuwe regering, onder leiding van een sjeik, tekende een verbond met het vasteland waardoor het huidige Tanzania ontstond.
Het is muisstil als ik wakker wordt. Een blik op mijn horloge vertelt me, dat het 06.00 uur is. De afgelopen twee weken was het dan de hoogste tijd om op te staan, en ons gereed te maken voor de komende dag. Niets weerhoud me vandaag om nog even te blijven liggen, maar ik ben nieuwsgierig of het buiten inmiddels licht is geworden. Als ik de gordijnen open, komen de eerste zonnestralen me al tegemoet. Bij het openen van de terrasdeuren hoor ik het ruisen van de zee, en waait een zachte wind door de toppen van de palmbomen. De serene rust valt als een satijnen laken over me heen. Ik snuif de geur van de zee, en ruik de geuren van de bloemen en bomen. De klusjesman veegt het aangespoelde zeegras op het strand bij elkaar, en stopt het gras in jute zakken. In de verte zijn vissers drukdoende om hun boten gereed te maken om uit te varen. Ik geniet van het tafereel dat zich enkele meters van me vandaan afspeelt, en ik vang een beetje de kakofonie van de vrouwen op. Druk gekakel en bemoeienis van de vissersvrouwen, die hun mannen aanwijzingen geven, en zich daarbij ook nog bemoeien met de beslommeringen van andermans vrouwen. Het is nog eb, als de eerste vissersbootjes wegvaren. Ondertussen wordt het ontbijt beneden voor ons in gereedheid gebracht, en worden mijn neusharen geprikkeld door de geur van versgebakken brood. Het aroma van de koffie nodigt uit om snel naar beneden te gaan, en blootsvoets begeven we ons naar de open ontbijtruimte. Jean-Marie en Magda zitten al achter een lekker bakje koffie te genieten van het uitzicht. We volgen hun voorbeeld en vouwen onze voeten onder ons, en genieten in alle stilte van al het goede. Tijdens het ontbijt overleggen we, wat we de komende dagen zoal kunnen doen. We besluiten unaniem, dat we de situatie per dag gaan bekijken, maar dat we vandaag vooral gaan uitrusten en genieten van de zon, de zee en het strand. We voegen de daad bij het woord, en vleien ons op een ligbed bij het zwembad. De zonnebrandcrème, een fles water en een boek, zijn de beste kameraden voor de komende uren. Af en toe een duik in het frisse water van het zwembad is welkom in deze tropische hitte. We zijn meer lui dan moe, maar er is niemand die op ons staat te wachten voor een trip of safari. Tegen het middaguur raadplegen we de cocktailkaart en zoeken we een heerlijk drankje uit voor onder de parasol. Op ons ooie dooie lopen we langs het strand, en spoelt het zeewater het zand onder onze voeten vandaan. Het is rustig op het strand, geen toerist in de wijde omtrek te bekennen. De toeristen die er zijn, vertoeven op de bedjes die bij de resorts staan opgesteld. De enige mensen op het strand zijn de Maasai die bij hun strandtentje souvenirs te koop aanbieden. Vriendelijk maken ze een babbeltje met ons, en lopen een stukje met ons mee, in de hoop, dat we zullen stoppen bij hun strandtentje en daar souvenirtjes zullen kopen. Onder een bruggetje zitten een aantal vrouwen bij elkaar, die hun rieten tassen volgestouwd hebben met bonte sarongs. Ook zij proberen hun waar te verkopen aan het schaarse toeristenpubliek. Langzaamaan wordt het vloed, en de eerste vissersbootjes verschijnen aan de horizon. Benieuwd naar hun vangst, verzamelt de lokale bevolking op het strand. De gevangen vis wordt schoongemaakt, en te koop aangeboden. De zwarte ibissen houden op een afstand een oogje in het zeil en als de kust veilig is, vliegen ze met z’n allen op de restanten van de schoongemaakte vis af. Binnen de kortste keren is het strand opgeruimd, en hebben de vogels hun buikjes vol. Als lunch kiezen we voor een tonijnsalade, met grote stukken verse tonijn. Heerlijk, fris uit de zee, zo op je bord! We spoelen de salade weg, met een lekkere cocktail, maar Jean-Marie houdt het bij zijn pilsje, een Kilimanjaro. De dag kabbelt voort zonder dat we er veel erg in hebben. De barkeeper houdt een oogje in het zeil, zodat we niet de kans krijgen om uit te drogen. Op z’n tijd een hapje en een drankje, en af en toe een dutje tussendoor bezorgt ons het ultieme vakantiegevoel. Het is vooral “hakuna matata” (geen zorgen), en “pole pole” ( rustig aan….). ’s Avonds trakteren Jean-Marie en Magda ons op een fles wijn, en uiteraard wordt deze fles meester gemaakt door de dames! De heren houden het bij een koele Kilimanjaro. We kletsen en mijmeren over de afgelopen weken; wat was het weer tof, en wat hebben we genoten van deze onvergetelijke vakantie! We maken al plannen voor de volgende reis naar Uganda, maar dat duurt nog een poosje. Net als ons, zijn Jean-Marie en Magda verknocht geraakt aan het mooie land. Voorlopig blijft het bij dromen, maar het plezier wordt er niet minder om! Als we om ons heen kijken, zien we dat we vanavond ook de laatste gasten zijn. We schuiven de stoelen bij, en verlaten het restaurant. Achter ons worden de lichten gedoofd….
Ruud en Rees
Dinsdag, 25 november 2014
Deze dag is eigenlijk een kopie van de vorige dag. Het enige verschil is, dat we de cocktailkaart goed bestudeerd hebben, en bijna alle cocktails geproefd hebben. Van “Black mamba” tot “Tequila sunrise”, bij deze temperaturen en accommodatie, is het heerlijk genieten van al het goeds. Jean-Marie heeft vanaf vandaag een bijnaam gekregen van de barkeeper,“mountain man”, omdat hij zo graag een Kilimanjaro drinkt. Hij wijkt niet af van zijn favoriete drankje, en is onvermurwbaar als we hem proberen om te praten, om ook een cocktail te proeven. Ruud drinkt af en toe met de dames mee, maar ondertussen beklimt hij samen met Jean-Marie de berg…….
Magda en ik onderbreken het zonnebaden met een lange strandwandeling, en in de branding gaan we op zoek naar de zeesterren en de jonge zebra- en memovisjes. De felgekleurde zeesterren voeden zich met de mineralen van het zoute zeewater, en voelen zich op het gemak in het zoute water. De jonge visjes zwemmen snel tussen onze benen door en verschuilen zich tussen het zeegras en koraal.
’s Avonds zorgt een koel briesje voor een aangename temperatuur tijdens het diner. De manager biedt ons wederom een flesje wijn aan, dat voortreffelijk smaakt bij de verse gerechten. We kletsen tot in de late uurtjes. Als we om ons heen kijken, zien we de barkeeper verveeld achter het buffet zitten. Alweer zijn we de laatste gasten. We drinken ons drankje leeg, schuiven de stoelen bij, en herinneren ons, dat morgen onze laatste dag op Zanzibar is. Achter ons worden de lichten gedoofd…….
Ruud en Rees
Woensdag, 26 november 2014
Voordat we gaan ontbijten, pakken we alvast onze koffers in, zodat we daar geen omkijken meer naar hebben. De lange mouwen worden weer tevoorschijn getoverd, en verdwijnen in de rugzak. Voordat we vanavond vanaf Dar es Salaam naar Amsterdam vliegen, willen we ons op de luchthaven omkleden, zodat we niet te veel last gaan hebben van het temperatuurverschil. Maar zover is het nog niet, we hebben nog een aantal uurtjes te gaan voordat we om 18.00 uur naar de luchthaven in Zanzibar gebracht worden. Op het strand kletsen Magda en ik nog een poosje met de Masaai mannen van de souvenirkraampjes. Ze vertellen, dat het wel erg rustig is wat toeristen betreft. Ze vragen zich af, of dit komt doordat er in West Afrika de verschrikkelijke ziekte ebola heerst. We vertellen de mannen, dat het onze ervaring is, dat de meeste mensen die met ons spraken over onze vakantie, het niet konden begrijpen, dat we Afrika als bestemming gekozen hadden. Er heerste toch die vreselijke ziekte, die aan honderden mensen inmiddels het leven gekost heeft? Zoiets zoek je toch niet op? We zijn het met elkaar eens, dat Afrika een groot continent is, en dat het westen ver van het oosten vandaan is. Wij hebben ons geen moment zorgen gemaakt, en zijn van tevoren goed ingelicht door Matoke, onze reisorganisatie. Geen moment hebben we ons ongerust gemaakt, en hebben we alleen genoten van al het moois, dat Afrika te bieden heeft.
Stipt op tijd staat de taxi bij de receptie die ons naar de luchthaven brengt. We nemen nog even snel afscheid van al het personeel voordat we instappen. Het is een uurtje rijden naar de luchthaven, en ruim twee uurtjes van tevoren voordat we vanaf Zanzibar naar Dar es Salaam vliegen, staan we in de vertrekhal. Het hele computersysteem is uitgevallen, en de kofferscan staat buiten bedrijf, zodat onze koffers handmatig doorzocht worden. Gelukkig duurt de storing niet al te lang, en kunnen onze kofferlabels geprint worden. Met een beetje vertraging, vliegen we om 21.15 uur in twintig minuutjes naar Dar es Salaam. We hebben ruim de tijd om in te checken en ons om te kleden. Nog even door de security en dan is het wachten totdat de gate open gaat. Precies op tijd, om 23.59 uur stijgt ons vliegtuig op, en hopen we morgenvroeg om 07.30 uur in Amsterdam te landen.
Ruud en Rees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
