Paramaribo

Vrijdag, 20 maart 2015
Paramaribo Eco Resort Inn
Voeteren door de historische stad.
Suriname is vier keer zo groot als Nederland. Ondanks de ligging in Zuid- Amerika, maakt Suriname geen deel uit van het Zuid- Amerikaanse cultuur- en taalgebied. Het land ademt meer een Caribische sfeer uit. Het landschap bestaat uit drie zones, namelijk de savanne, de kustvlakte en het binnenland. Suriname is een samensmelting van vele verschillende culturen. Tijdens de kolonisatie, omstreeks 1651 zijn er veel volkeren, of vrijwillig, of als slaaf naar Suriname gekomen. De voertaal is het Nederlands, en de munteenheid is de Surinaamse Dollar, SRD. De koers is op dit moment gunstig, voor € 1,- krijg je SRD 3,60. De nationale bloem, de Palulu, staat afgebeeld op de munten. Er wonen ongeveer een half miljoen mensen, waarvan 250.000 mensen in de grootste stad van het land, Paramaribo wonen. De naam Paramaribo is waarschijnlijk afgeleid van een vroeger indianendorp Paramaribo.
Vanmorgen staat er een wandeling door het historisch gedeelte van de stad op het programma. Zoals Tony zegt, voeteren we op ons gemak door de stad, met af en toe een koffiepauze, zodat we alvast een beetje aan het klimaat en de omgeving kunnen wennen. Vooral geen haast, dat is het motto van vandaag. In Paramaribo Noord, op Blauwgrond, hebben de Nederlanders koffie- en cacaoplantages gehad. Rond 1667 waren de Engelse kolonisten de eerste die suikerrietplantages aanlegden bij de Sommeldijkse kreek. De kreek en het moerasgebied werden drooggelegd en werden er grachten aangelegd om de plantages te irrigeren. Doordat de plantages onderliepen, moesten er sluizen worden gebouwd. Huizen werden voornamelijk van hout gebouwd. Alleen belangrijke gebouwen werden uit baksteen opgetrokken. De stenen waren erg duur, mede doordat ze als ballast met de schepen meekwamen. Het beeld van Baba en Mai, een Hindoestaans echtpaar, symboliseert de eerste Hindoestaanse contractanten op 5 juni 1873. Het onderschrift luidt: “Waar het mij goed gaat, daar is mijn vaderland”. Iets verderop staat het beeld van Mama Sranam. Symbolisch omarmt zij de 5 volkeren, die de basis zijn van de samenleving, de inheemsen, de bosnegers, Chinezen, Hindoestanen en de Javanen. Naast het Kabinet van de president staat een ruïne van een oud pakhuis. Tegenover het Kabinet staat een standbeeld van Henk Aaron. Hij was de eerste premier van het onafhankelijke Suriname. Tot op hoge leeftijd heeft hij deze functie bekleed, totdat hij op 80 jarige leeftijd in het harnas overleed. De palmentuin deed vroeger dienst als groentetuin voor de militairen. De tuin is lange tijd gesloten geweest, en werd ongeveer 80 jaar geleden opnieuw aangelegd. Hoge koningspalmen sieren de tuin, die vooral bezocht wordt wanneer er evenementen plaatsvinden. Tussen de hoge stammen van de bomen staat een beeldje van Ruben, een jongetje dat door verstikking om het leven kwam. Het Onafhankelijkheidsplein deed vroeger dienst als exercitieterrein voor de militairen. Jarenlang heette het Oranjeplein, maar na de onafhankelijkheid in 1975 is deze naam veranderd in Onafhankelijkheidsplein. Het presidentieel paleis is rond 1730 gebouwd als huis voor de gouverneur. Het paleis is vaak verbouwd en opgeknapt. Tegenwoordig wordt het alleen gebruikt voor ceremoniële bijeenkomsten. Aan het plein staat het statige huurhuis van de wrede slavenhoudster Maria Susanna du Plessis. Het is een van de oudste huizen van Paramaribo. Het huis is rond 1750 gebouwd en overleefde als een van de weinige houten huizen de twee grote stadsbranden die Paramaribo in 1821 en 1832 deels verwoestten. Van deze wrede vrouw werd verteld dat zij de baby ven een slaaf verdronk omdat het kindje niet ophield met huilen. De mooie minnares van haar man, de slavin Alida, sneed zij een borst af. Nog altijd wordt op 30 juni, de vooravond van de Dag van de Vrijheden, de Miss Alida verkiezing gehouden. Voor het ministerie van financiën staat het standbeeld van de rondbuikige staatsman Johan Adolf Pengel ( 1916 – 1970), liefkozend Jopie genoemd. Hij was premier in de jaren ’60, en werd verdacht van corruptie. Hij is nog altijd zeer geliefd bij de bevolking. Vlak naast het standbeeld van Pengel staat het kleinere beeld van politiek tijdgenoot Jagermath Lachman, die zijn leven lang heeft gestreefd naar verbroedering. Achter het huurhuis van Maria du Plessis, staat een dikke oude boom, de mamabong. Deze boom staat symbool voor de vrije meningsuiting. Mensen die willen protesteren, of aandacht willen van de regering, mogen dit bij deze boom. De kans dat er aandacht aan wordt besteed is erg groot. De Petrus en Paulus kathedraal is de grootste houten kathedraal van Latijns-Amerika. De kathedraal was in het eerste deel van de 17de eeuw eigendom van de Joodse gemeenschap, en deed dienst als theater. Rond 1885 werd het gebouw overgenomen door de katholieken, en werd het omgebouwd tot kathedraal. In 1901 werd de kathedraal uitgebreid met de plaatsing van twee torenspitsen. Onkundige restauraties leidden ertoe dat het gebouw bouwvallig werd. Door subsidies van de EU werd de kathedraal grondig gerenoveerd en werd eind 2010 heropend. Voor de Centrumkerk der Hervormde Gemeenten staat een monument ter ere van de Friese componist Johannes Nicolaas Helstone, die de muziek componeerde voor het Surinaams volkslied. Eigenlijk was de compositie voor een ander doel bestemd. De Hervormde Kerk werd in 1835 gebouwd op de fundering van de oorspronkelijke koepelkerk (1668), die in 1821 afbrandde. Onder de kerkbanken is nog een aantal grafzerken te zien, waaronder die van de wrede slavenmeesteres du Plessis. Het is de enige zerk met een scheur dwars over het oppervlak. Legenden vertellen dat God daar de bliksem heeft ingeslagen als straf voor haar wreedheden. In Spanhoek komen enkele hoofdstraten uit op het plein. Het is er een drukte van belang, waar de mensen op een van de terrassen hun maaltijden gebruiken, of genieten van een lekker kopje koffie. Ook wij maken hier een koffiepauze, en zien de bedrijvigheid rondom het plein. De Surinaamse mensen zijn erg vriendelijk, groeten joviaal en wensen ons een fijne vakantie toe in hun land. Na de koffiepauze voeteren we verder en stoppen bij de Synagoge en de Moskee die vreedzaam naast elkaar staan. De bouw van de synagoge begon in 1718. Ooit vormden de joden een sterke gemeenschap binnen de Surinaamse samenleving, maar aan het einde van de 19de eeuw begonnen de joden weg te trekken, vooral naar Nederland. Nu is er nog maar weinig bedrijvigheid te bespeuren. Er is geen extremisme in Suriname, iedereen kan met elkaar overweg, en men tolereert en accepteert elkaar. Alle nationale feestdagen, van welk geloof dan ook, zijn vrije dagen voor iedereen. De Centrale Markt is de grootste overdekte markt in het Caribische gebied. De eigenlijke markt bestaat uit een loods en een gebouw met twee verdiepingen, maar op straat wordt er al druk handel gedreven. Groente, fruit, vlees, vis en kleding worden te koop aangeboden. Het is er een drukte van jewelste. De mensen zijn niet opdringerig, en nemen rustig de tijd om ons uit te leggen wat de diverse groente en vissoorten zijn. We lopen verder langs de waterkant, dat vroeger de belangrijkste entree van de stad was. Hier kwamen de schepen aan, en meerden de schuiten aan waarmee de plantage-eigenaren naar de stad kwamen. Slavenschepen lagen in de rivier en met regelmaat werden de Afrikanen hier te koop aangeboden. In de Surinamerivier ligt het beroemdste scheepswrak, de Goslar. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers hun stoomschip tot zinken gebracht, zodat het niet in de handen van de Nederlandse geallieerden zou vallen. Fort Zeelandia belichaamt de oudste geschiedenis van Suriname en was ook de plek waar de zwarte bladzijden van de jongste geschiedenis, de Decembermoorden in 1982 zich voltrokken. In 1613 stichtten twee Hollanders een handelsnederzetting aan de rivier. In 1644 werd deze plek versterkt door Franse kolonisten. In 1650 kwam het fort in handen van de Engelse planters, die op zoek waren naar nieuwe gebieden om in te pikken. In 1667 werd het fort veroverd door de Zeeuwen, en werd het fort omgedoopt in Fort Zeelandia. Achter het fort groeide de stad en in 1683 werd Paramaribo de hoofdstad. Nadat de verdedigende functie in de 18de eeuw was weggevallen werd het gebouw tot de 20ste eeuw vooral gebruikt als gevangenis. Tegenwoordig is er een museum, en zijn er diverse eetgelegenheden rondom en in het fort. Ook wij nemen plaats op een van de terrassen, nadat we het fort bezichtigd hebben. Vanavond is er een barbecueavond voor de gasten van het resort. Heerlijke creoolsen en Surinaamse gerechten worden voor ons klaargemaakt. Met een heerlijk koel drankje, en een muziekje op de achtergrond, laten we ons al het lekkers goed smaken.
Ruud en Rees