Serengeti

Donderdag, 20 november 2014
Safari in het wereldberoemde Serengeti NP
Ikoma Bush Camp ( vol pension)
Vandaag weer een vroege wake up. Om half zes staan we op, rangeren onze koffers, nemen een frisse douche, en genieten nog even van het uitzicht over de Manyara vlakte. Na het ontbijt kunnen we nog even onze benen strekken, en zie ik Ruud met de barman beneden op de vlakte kletsen met een Maasai. Vanaf het terras heeft hij een foto willen maken van de herder, zijn zoon en de kudde. Van verre heeft de herder Ruud gezien, en ging hij poseren voor de foto. Onder begeleiding van de barman is hij via een pad naar de vlakte gelopen, en raakt in een geanimeerd gesprek gesprek met de herder. De barman functioneert als vertaler, en trots vertelt de Maasai van zijn leven op de vlakte. De koffers en lunchpakketten zijn al in de jeep, en wordt het tijd om richting het Serengeti National Park te rijden. Het is nog een heel endje rijden, maar Gerald wil tegen lunchtijd aankomen bij het park. Gerald vraagt, of er interesse is om een traditioneel Maasai dorp te bezoeken. Daar hebben we natuurlijk oren naar, en druk begint Gerald te bellen. Er zal een dorp opgetrommeld moeten worden waar we ontvangen kunnen worden. Als we over de vlakte rijden zien we van heinde en verre Maasai lopen over de vlakte. Zij haasten zich naar het dorp, dat ondertussen is opgetrommeld door het stamhoofd. De zoon van het stamhoofd neemt het woord en heet ons welkom. Hij geeft ons een rondleiding door een van de huisjes. Iedere vrouw heeft haar eigen huisje waar ze woont met haar kinderen. De mannen hebben ieder een eigen huis. De huizen worden gebouwd door de vrouwen. Het duurt drie weken voordat een huis afgebouwd is, waarna het 9 jaar lang bewoond wordt. Daarna wordt het huis vernietigd en wordt er een nieuw huis gebouwd. De zoon van het dorpshoofd heeft plannen om een schooltje te bouwen in het dorp, maar daarvoor moet hij eerst geld inzamelen. Nu doet een schamel hutje dienst als school. De mannen en vrouwen staan gereed om ons toe te zingen en te dansen. Daarna is het natuurlijk de beurt aan de wazungu, om samen met de Maasai te dansen. Voor de Maasai betekent dit entertainment; geamuseerd en lachend kijken ze naar onze kunsten. Nog even in hun winkeltje neuzen, de opbrengst komt ten goede van het dorp. We nemen afscheid en zetten ons pad voort naar de Serengeti. Bij een uitkijkpunt op het Manyara-gebied strekken we onze benen, en genieten we van het panorama. Gerald wijst ons op een weg, Kilima Tembo, die speciaal voor de olifanten is aangelegd. Om deze weg te verwezenlijken, is een stuk gebied ontbost, omdat de olifanten op dit pad veel bomen hebben vernield. Bij de Ngorongoro Conservation Area, gaan we even aan de kant, omdat Gerald de benodigde papieren en registraties moet overleggen. Deze Area is geen nationaal park. Dit is een gebied, dat gedeeld wordt met de Maasai. In dit gebied leven de Maasai met hun families en kuddes tussen het wild. We rijden verder tot een hoogte van 2300 meter, waar we uitkijken op de Ngrorongoro krater, waar we over twee dagen naartoe gaan. De thomsongazelle, de zebra’s en de struisvogels lopen op hun gemak tussen het vee van de Maasai. Voor de lunch naderen we de toegang van het Serengeti National Park, en houdt het leefgebied van de Maasai op. De Serengeti is het beroemdste wildreservaat ter wereld. Het park heeft een oppervlakte van 14.763 meter, en kreeg in 1951 de status nationaal park. Inmiddels behoort het park tot het werelderfgoed. Slechts een derde van het park bestaat uit grasvlakten, waaraan het zijn naam te danken heeft. “Siringit” is Maasai voor “daar waar het land geen einde kent”. Over deze vlakten lopen tijdens de jaarlijkse migratie ongeveer 2 miljoen dieren. Bij de picknickplek krijgen we onze lunchboxen aangereikt, en regelt Gerald ondertussen de formaliteiten die nodig zijn om het park in te mogen. Op een aantal hoge rotsen hebben we een uitzicht over de eindeloze vlaktes van de Serengeti. We verheugen ons op de komende safari, en stappen snel in de jeeps, en dan kan de pret beginnen. Zover als we kunnen kijken, zien we grasvelden, waarop de thomson- en grantgazelle smullen van het malse gras. Het hartebeest kijkt op, als hij de menigte hoort aankomen. De zebra’s zijn een beetje schuw, en lopen verder als we te kortbij naderen. In de verte zien we een rotspartij, de zogenoemde Simba Kopjes, en warempel bevinden zich hier de leeuwen. Ze liggen lui op de rotsblokken, en trekken zich niets aan van de jeeps die zich verzameld hebben rondom de rotsblokken. De gieren verzamelen op een open vlakte, op de hoop daar overblijfselen van een prooi te vinden. In het Seronera-dal ligt een belangrijke waterbron, waar de nijlpaarden en krokodillen gretig gebruik van maken. De buffels volgen ons met hun boze blik en wijken geen meter. Duizenden gnoes verzamelen op de vlaktes, en maken zich klaar voor de grote migratie. Statig lopen de olifanten tussen de bomen, en volgen nauwlettend hun pad. De cheeta loopt imposant door het hoge gras, en houdt ondertussen de omgeving goed in de gaten. Een luipaard verstopt zijn prooi goed tussen de takken van de bomen, zodat zijn rivalen er niet bij kunnen. Een groep leeuwen ligt uit te rusten op de takken van de bomen en in het gras. Lui ligt een leeuwin tegen de rotsblok aan. De giraf komt met zijn statige hoofd net boven de kruin van de acaciaboom uit, en kijkt me met zijn dik bewimperde ogen aan. Het is onvoorstelbaar, de dieren die we zien. De “oh’s en de ah’s” komen spontaan uit onze mond. We genieten van de omgeving, en geven onze ogen goed de kost. We naderen de bushcamp waar we de komende twee nachten verblijven. Vanaf onze tent zien we de impala’s en everzwijntjes voorbij komen. Ook hier worden we onder begeleiding van een ranger van en naar de tent gebracht. Na het diner staat er een nachtsafari op het programma. Om half negen stappen we met z’n elven in de safari truck, die eigenlijk maar plaats biedt voor negen personen. Tel bij de elf personen nog de chauffeur, gids en twee spotters bij, dan weet je vanzelf, dat het voertuig afgeladen vol is. Voor Afrikaanse begrippen is dit geen enkel probleem, maar wij voelen ons niet comfortabel. Uiteraard willen we de nachtsafari niet missen, en nemen we dit op de koop toe. De spotters schijnen met hun schijnwerpers over de vlakte, en al snel hebben ze een roedel hyena’s gespot. Een hyena loopt angstvallig met zijn prooi weg, bang dat deze afgenomen wordt door een van zijn soortgenoten. De konijnen huppelen op hun gemak door het gras, terwijl de mangoest verschrikt verdwijnt tussen de struiken. Het arme stekelvarken wordt opgejaagd door de chauffeur van onze truck. Hij drukt zijn stekels tegen zijn lijf, zodat hij meer snelheid kan maken om weg te komen. De chauffeur heeft een kameleon ontdekt in een boom. Het beestje heeft de kleur van de bladeren, en als de chauffeur het beest op zijn arm zet, verandert de kleur van het beest in de kleur van zijn hemd. De duikertjes en dik dik’s zijn razendsnel en schieten spichtig weg tussen de struiken. De bushbaby, het kleinste aapje, dat maar slechts 60 gram weegt, springt vliegensvlug van tak tot tak, en van boom tot boom. Het beestje is zo snel, dat we het met onze camera niet gefotografeerd krijgen. Het olifantenmuisje wacht geduldig op een termietenhoop, totdat er beweging in de hoop komt, en hij een mier kan vangen. Tot elf uur zoeken de spotters de vlakte af, maar dan is het mooi geweest, en gaan we terug naar ons kamp. Wat een mooie dag vandaag, denk dat de foto’s veelzeggend zijn. We nemen nog even een heerlijk warme douche voordat we onder de klamboe kruipen. We luisteren nog even naar het gehuil van de hyena’s, voordat we in slaap vallen.
Ruud en Rees