Gorilla tracking

Dinsdag, 11 november 2014
Gorilla tracking Bwindi forest
Mutanda Lake Resort ( bed & breakfast)
Kraamvisite
Om 5 uur waarschuwt de wekker dat we op moeten staan, en ons klaar moeten gaan maken voor de gorillatrekking. Vannacht niet zo best geslapen, natuurlijk ook een beetje van de spanningen. De kikkers hebben hun klokgeluid lang laten gelden deze nacht. De waakhond van het terrein joeg door zijn intense geblaf een indringer van het terrein. Vreemde dieren of mensen zijn niet geoorloofd op het kampement. Zoals beloofd is de generator gestart en hebben we licht in onze tent. Onze rugzakken zijn al gepakt, en nadat we ons gesoigneerd hebben, gaan we voor een stevig ontbijtje naar de ontbijtzaal. Heerlijk vers geroosterd brood en een “spanish omelet” staan vanmorgen op het menu. De koffie staat te dampen naast het vers gesneden fruit en yoghurt. Bij zonsopkomst verzamelen we bij de ingang van ons resort, en checken we voor de laatste keer of we de benodigde paspoorten bij ons hebben. Lange broeken, lange mouwen en stevige wandelschoenen is een must voor vandaag. En natuurlijk, de werkhandschoenen moeten we niet vergeten, die zullen we hard nodig hebben in de jungle. Het komende anderhalf uur worden we getrakteerd op een “African massage”, de onverharde wegen leiden ons naar het zuiden van Bwindi forest. De natuur onderweg is fascinerend, op de berghellingen zien we meestal vrouwen hard aan het werk, en de kinderen zijn onderweg naar school. De mannen hebben hun fietsen volgepakt met matoke en brandhout, en zwaaien vriendelijk naar de “wazungu” die onderweg zijn naar Bwindi forest. Bij Rushaga, de hoofdingang van de jungle, worden onze paspoorten gecontroleerd, en krijgen we de briefing. De “do's en dont’s” worden uitgelegd en worden de groepen verdeeld. Els, Wilma, Jean-Marie, Magda en ondergetekenden zijn bij elkaar ingedeeld. Onze gids voor de tracking, Ones, vertelt ons dat we de gorillafamilie “Busingye” gaan bezoeken. Voordat we de jungle intrekken, zullen we eerst nog een half uurtje moeten rijden, naar een hoger gelegen gedeelte van de jungle, waar de gorilla’s zich bevinden. Daar aangekomen kunnen we er voor kiezen een porter mee te nemen, die ons tijdens de tocht begeleidt en ondersteund. Omdat dit de belangrijkste inkomsten van de porter zijn, hebben we van tevoren besloten dat ieder een porter gaat meenemen. In het dorp Rubuguri staan de porters ons al op te wachten, en ze zijn verheugd dat ze vandaag geld gaan verdienen. Zij rennen alvast vooruit naar de voet van de berg waar de tocht gaat beginnen, terwijl wij met de jeep naar het beginpunt gebracht worden. Vanaf dit punt hebben we uitzicht over het drielandenpunt, Rwanda, Congo en Oeganda. Zelfs het meer van Rwanda zien we in de verte stromen. Bezweet van het rennen komen de porters aan en nemen onze rugzak van ons over. Ze reiken ons een wandelstok aan die we tijdens de tocht hard nodig kunnen hebben. Eén ranger is bij ons gezelschap toegevoegd. Hij is de enige die een wapen bij zich draagt, ingeval er een waarschuwingsschot gegeven moet worden als er gevaar dreigt voor de wandelaars. Al vroeg in de ochtend zijn er twee rangers die “truckers” worden genoemd, onderweg in de jungle om het spoor van de gorillafamilie te volgen. Onze rangers krijgen via de portofoon bericht waar het verse spoor van de gorilla’s gevonden is, en krijgen zij de route door die er gevolgd moet worden. Onze klauterpartij begint op 1800 meter en we moeten een eind omhoog, voordat we aan de andere kant van de berg weer gaan dalen. We hebben flink de pas erin, en de rangers hebben respect voor ons, dat vooral de oudere dames in ons gezelschap de groep goed bij kunnen houden. Af en toe stoppen we om een slokje water te drinken om vervolgens weer flink verder te stappen. Onderweg komen we oude voetsporen tegen van de bosolifant, die in dit gebied voorkomt. Verscholen tussen de struiken zien we een nest van de gorilla’s, waar ze een paar dagen geleden geslapen hebben. Gorilla’s maken iedere dag een nieuw nest, en overdag verplaatsen ze zich op zoek naar voedsel. Bwindi forest beslaat een oppervlakte van 331 km² waar in totaal 36 gorillafamilies leven. Vijf van deze groepen zijn gewend aan mensen, de rest leeft nog in het wild, en worden door de Wildlife Authority beschermd en bewaakt. De opbrengst van de permits wordt besteedt om de populatie in stand te houden. Als we op 2200 meter zitten beginnen we aan de afdaling aan de andere kant van de berg. Af en toe schieten onze dragers ons te hulp, als we de glibberige steile paden afschuiven. Op hun rubberen laarzen zijn ze sneller en standvastiger dan wij. Als we op een vlak stuk aankomen, krijgt onze gids het bericht door, dat de truckers de Busingye familie op het spoor is. We zullen nog een stuk steil omhoog moeten klimmen, voordat we bij het pad komen, waar de gorilla’s zich bevinden. Als we op 2500 meter hoogte zitten, horen we op de achtergrond het gegrom van de gorilla’s. Bij een pad laten we onze porters met onze spullen achter. Onze gids en ranger banen ons een weg door de dichtbegroeide jungle, en hakken takken weg met hun scherpe hakmes. De truckers komen ons tegemoet, en wijzen ons de plek waar de zilverrug zit. Voorzichtig kappen ze de takken weg waarachter de zilverrug verscholen zit. Maar de zilverrug heeft er geen zin in, springt op, geeft een brul en laat vervaarlijk zijn tanden zien. We gaan met z’n allen een pas achteruit, zelfs de rangers, die bijna dagelijks met de beesten in contact zijn, doen een pas achteruit. De zilverrug op zijn beurt, kijkt nog eens kwaad achterom, en verstopt zich achter een struik, en trekt de bladeren voor zijn kop, zodat we hem niet meer kunnen zien. Toch houdt hij een spleetje vrij, zodat hij ons goed in de gaten kan houden. Verderop zit een vrouwtje met haar baby van twee weken oud. Ze houdt haar kleintje goed vast en gaat ondertussen rustig verder met eten van de malse bladeren en bamboestronken. Na een poosje houdt ze het voor gezien, en loopt ze verder de jungle in. Plotseling zien we jonge gorilla haastig een boom inklimmen. Als hij op veilige hoogte zit, gaat hij naar ons kijken, en als hij ziet, dat de kust veilig is, komt hij wat dichterbij. Mamma houdt ondertussen haar jong van acht maanden oud goed in de gaten. De zilverrug blijft ons volgen, maar houdt zich goed verstopt tussen de struiken. Als we een stuk omhoog klauteren, zien we een moeder met haar kind van 2 jaar oud. De puber gaat er rustig voor zitten, en bekijkt ons van afstand. Ondertussen “praten” de rangers met de gorilla’s, er is goed volk, ze kunnen gerust zijn. Voorzichtig kruipen we dichterbij, en de puber vindt het zo interessant, dat hij voor ons gaat poseren. Na een poosje vindt hij het goed geweest, en laat hij zich de berg afrollen. De zilverrug heeft ondertussen zijn familie goed in de gaten gehouden, en weet precies waar iedereen zich bevindt. Hij volgt hun spoor, wetende dat wij hem ook volgen. Af en toe houdt hij stop, kijkt achterom, en als hij ziet, dat we vlak achter hem zitten, gaat hij weer verder. Na een poosje houdt hij het voor gezien, en verdwijnt hij in de dichte jungle. Onze tijd zit er weer op, en beginnen we langzaam aan de terugtocht. Al snel komen onze porters ons tegemoet, en zoeken we een plek waar we met z’n allen lunchen. Dan wordt het weer stevig stappen, maar de tocht is zo mooi, dat we de tijd en de zwaarte van de tocht vergeten. Bij de open vlakte nemen we afscheid van onze porters, en krijgen we onze spullen overgedragen. Jacob staat al op ons te wachten, en na het uitreiken van de certificaten rijden we terug naar onze lodge. Onderweg vertellen we aan Jacob, dat we op kraamvisite zijn geweest. In eerste instantie begrijpt hij er niets van, maar als we hem uitleggen, dat we drie jonge gorilla’s hebben gezien, is hij verrast. Het schijnt uniek te zijn, dat je zoveel jonge gorilla’s in een familie ziet. We hebben dus echt onze lucky day gehad! Als we om vier uur bij onze lodge aankomen, begint het te onweren en hevig te waaien. De regenwolken worden weggeblazen door de stevige wind, en storten zich leeg boven de bergen van de Virunga keten. ’s Avonds dineren we met z’n allen, en kletsen we nog lang na over de belevenissen van vandaag. Wat zijn we toch bevoordeeld, dat we dit allemaal mogen meemaken! Ik ben een gelukkig mens!

Ruud en Rees