Wat zo'n dag al met je kan doen

Woensdag, 12 november 2014
Mutanda Lake Resort ( bed & breakfast)

Wat zo’n dag al met je kan doen
Heerlijk geslapen vannacht, maar dat kan ook niet anders, na zo’n mooie en bijzondere ervaring van gisteren. De zon weerspiegeld de wolken in het Mutanda meer, de wevertjes en ijsvogels zijn drukdoende in het riet. Tussen de heuvels weerkaatsen de dorpgeluiden van kinderen die naar school lopen, en de mensen die op weg zijn naar hun akkertjes. Als een zachte donsdeken liggen de wolken op de toppen en heuvels van de bergen, en hangt een mystieke mist tussen heuvel en dal. Met uitzicht over het meer nuttigen we ons ontbijt, en zien langzaam de mist optrekken, en worden langzaam maar zeker de toppen van de Virungaketen zichtbaar. We nemen ons de tijd om op ons terrasje te genieten van al de geluiden om ons heen. Vanmorgen of vanmiddag staat een boottocht en een wandeling door het dorp op het programma. Het is nog niet helemaal duidelijk, op welk tijdstip dit zal gaan plaatsvinden. Jefry is drukdoende om afspraken te maken met een lokale gids, die ons gaat begeleiden tijdens de beide tochten. Plotseling staat hij om kwart voor elf voor onze neus en vertelt, dat de eerste groep met het pont vanaf het resort om elf uur gaat vertrekken. Snel onze spullen verzamelen, stevige schoenen aan, en al gauw staat de eerste groep van zes mensen gereed. Maar het pont is er nog niet helemaal klaar voor. Eerst worden er zes stabiele stoelen op het dek geplaatst, wordt er benzine getankt, en dan kunnen we vertrekken. Wilma valt al bijna van boord, als ze haar stoel een stukje verplaatst. Nog net op tijd kan ze zich zelf redden van een ongeplande duik in het water. In het meer zijn allemaal kleine eilandjes, waarop groente geteeld wordt. De boeren varen vanaf de oever in hun uitgeholde boomstam naar de eilandjes om op hun akkertjes te werken. De vissers werpen hun netten uit op het water, en hopen dat later op de dag hun netten goed gevuld zijn met vis. De ijsvogels duiken sierlijk in het water om hun vis te vangen. De zeearend gluurt vanaf de hoge toppen van de bomen naar een malse prooi. De vrouwelijke wevertjes vliegen druk heen en weer, en inspecteren of hun mannetje hun nest goed gebouwd hebben. Bij afkeur mag het mannetje opnieuw beginnen met het bouwen van een nest, totdat het vrouwtje tevreden is. Een grot op een van de eilandjes deed zo’n honderd jaar geleden dienst als begraafplaats. Per boot werd de overledene naar het eiland gebracht, waar de ceremonie in de grotten plaats vond. We leggen aan aan de oever en gaan te voet verder naar het dorp. We lopen door de tuinen van de dorpelingen, en komen bij het huis van de medicijnman van het dorp aan. We worden vriendelijk onthaald, en de medicijnman geeft uitleg over de planten die hij uit de jungle heeft gehaald, waar hij medicijnen van maakt. Niet alleen voor ziektes melden de mensen zich bij de medicijnman, maar ook als er problemen zijn kunnen de mensen bij hem terecht. Onze gids vertelt ons dat de mensen in deze streek erg arm zijn. De grond is vruchtbaar, zodat er voldoende voedsel verbouwd kan worden, aan eten is er geen gebrek. We lopen verder naar het schooltje van het dorp. We mogen binnen een kijkje nemen, wat zeer op prijs wordt gesteld door zowel de onderwijzeressen als de kinderen. Al gauw hebben we de les verstoord, en dat alleen maar, omdat ik een paar velletjes stickers bij me heb die ik uitdeel. Omdat ik bedolven wordt door de kinderen, geef ik de stickers aan de juf, die ze eerlijk gaat verdelen onder de kinderen. Ik overhandig nog een aantal schriften en pennen, die ik van thuis heb meegenomen. Ze zijn er erg blij mee. De directeur van de school stelt zich aan ons voor, en verzoekt ons om naar buiten te komen. De kinderen willen graag voor ons zingen en dansen. De school doet tevens dienst als kerk, omdat er weinig ruimte en geldgebrek is. Eerder lag de school boven op de berg, maar de afstand was te groot voor de kinderen om naar school te gaan. De school wordt bezocht door 62 kinderen, variërend van peuters tot pubers. De kinderen worden netjes opgesteld in rijen voordat ze gaan zingen en dansen. Het is zo ontroerend, dat de tranen spontaan over mijn wangen lopen. Dit tafereel is zo aandoenlijk, kinderen zo arm, maar zo blij dat ze voor ons mogen zingen en dansen. Na het optreden applaudisseren we hard, en knuffelen we met de kinderen. We wisselen e-mailadressen uit met de directeur, die ze netjes noteert in het gastenboek. We zwaaien de kinderen uit, en lopen de volgende groep tegemoet. We vertellen ze, dat het hartverwarmend is de school te bezoeken. Onderweg zijn we allen geroerd door de kinderen die zo weinig hebben en toch geluk uitstralen en overbrengen. In het dorp brengen we een bezoek aan het handwerkwinkeltje. Het vrouwtje is nog heel jong, maar heeft al vier kinderen. Haar man werkt als boda boda chauffeur, een taxi per brommer, terwijl zij geld verdient met de verkoop van haar zelfgemaakte producten. Om haar te steunen kopen we een kleinigheid en gaan weer verder. Verderop zien we jonge kinderen stenen stapelen op hun hoofd. Deze stenen dienen om hun huizen mee te bouwen. Het is zwaar werk voor deze jonge kinderen. Als we bij ons resort aankomen, praten we nog lang na over het schooltje, dat ons erg ontroerd heeft. Om zes uur worden we getrakteerd met een optreden van het lokale koor. Ze voeren toneelstukjes op, en zingen en dansen erbij. Het is prachtig om te zien, met hoeveel passie gezongen en gedanst wordt. Na afloop mogen de gasten ook proberen om aan de traditionele dansen mee te doen. Dat wordt erg op prijs gesteld als we proberen ons best te doen. Tijdens het laatste lied zwaaien we het koor uit en lopen ze al zingend en dansend het pad af naar hun dorp. Het was vandaag een ontroerende dag, zo’n dag doet iets met je. Het zet je aan het denken, en maakt je ook blij. Ik heb dit land in mijn hart zitten. Wat ben ik dankbaar, dat ik dit mag beleven.
Ruud en Rees